ชีวิตรักเรื่องที่หนึ่ง

เพราะรัก ผมยักยอกเงินค่าก่อสร้างเมรุมาใช้เป็นค่าสินสอดก่อนแล้วกะจะสร้างให้ดีทีหลัง ผมสร้างผิดแบบใส่ปูนน้อยกว่าทราย แม่ผมตายไปเผาเป็นศพแรก ร่างแม่ยังไม่ทันไหม้ เมรุแตกพังถล่มลงมา อนิจจา เมรุรัก

ความรักทำให้คนดีกลายเป็นคนร้ายฉันใด ความรักก็ทำให้คนร้ายกลายเป็นคนดีได้ฉันนั้น เช่นกันกรณีของผมกับตะวัน ใครจะตัดสินว่าร้ายหรือดีอย่างไรผมยกให้อยู่ในดุลพินิจของความคิดความรู้สึกส่วนตัวของคุณแต่ละคน เพราะเรื่องราวมันผ่านไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงร่องรอยที่ไม่มีวันหายไปจากใจของคนอย่างผม

ตะวันเป็นคนดี เพราะความเป็นคนดีนั่นแหละที่ทำให้ผมเสียใจนัก ที่พาชีวิตของตะวันตกต่ำ ผมแค่กรรมกรก่อสร้างที่ไต่เต้ามาเป็นหัวหน้ารับเหมางานก่อสร้างเล็กๆ มีลูกน้องสามสี่คนจากอีสานดินแดนแห้งแล้ง ผมได้มาอยู่เมืองอยุธยาที่เป็นเมืองพระคนใจดีมีเมตตาโอบอุ้มจนชีวิตผมมีความกินดีอยู่ดี

ตะวันเป็นลุกสาวเจ้าของโรงสีที่มีเรือค้าข้าวหลายลำฐานะเทียบกันไม่ได้เลย แต่ตะวันก็รักผม ตะวันขอเพียงให้ผมไปสู่ขอเธอเท่านั้น สินสอดทองหมั้นหากพ่อเรียกมากมายนักก็จะช่วยหามาให้จนพอแต่ง

ผมหางานตัวเป็นเกลียวงานเล็กงานใหญ่รับหมดเพื่อเงินบุญเหลือเกินที่ได้งานสร้างเมรุที่วัดแห่งหนึ่ง หลวงพ่อท่านรู้จักกับตะวัน ตะวันแนะนำให้ท่านจ้างผมสร้างเมรุหลังใหม่แทนหลังเก่าที่ล้าสมัย และชำรุดจนเวลามีงานศพทีก็ทุลักทุเลเป็นอย่างมาก

“สามแสนคงพอนะโยม อย่าเอากันมากเลย ค่าแรงอะไรก็ช่วยๆ กันไปแบบตามนี้แหละ”

หลวงพ่อกางแบบเมรุให้ดู ซึ่งผมยิ้มหวานทันที งบประมาณพอสู้ได้ วัสดุอุปกรณ์อะไรกึงไม่แพงนักหรอก ผมมองหาหนทางหาเงินไปแต่งงานได้ในนาทีนั้น

พ่อของตะวันเรียกเงินสินสอดสองแสนทองสิบบาท ครั้งแรกผมมองไม่เห็นทางหรอก เพิ่งมามองเห็นทางตอนหลวงพ่อท่านจ่ายเงินสดให้ผมมาสามแสนเป็นเงินสดๆ สองแสน อีกแสนหนึ่งเป็นเช็คที่สามารถไปเบิกได้เลยทันที

ผมได้เงินแต่งงานแล้ว แต่ผมจะไม่บอกให้ตะวันรู้ว่าเอามาจากไหนผมตรงดิ่งไปหาเจ้าของร้านวัสดุก่อสร้างที่รู้จักกันทันที

“เฮีย ผมมีงานสร้างเมรุนะหลายแสนเชียวล่ะ แต่หลวงพ่อยังไม่จ่ายเงิน ต้องรอเสร็จก่อนผมจะมาเอาของไปสร้างเอาไปก่อนเฮียจะว่าไง”

“ตกลงเลยไอ้น้อง สบาย เราคนกันเองอยู่แล้วล่ะ”

เถ้าแก่วัยยังหนุ่มอยู่มากตกลงง่ายดาย ผมเองก็หวังว่าเมื่อแต่งงานแล้วพ่อของตะวันคงให้เงินผูกข้อไม้ข้อมือมาบ้างจึงคิดเอาเงินของหลวงพ่อไปแต่งงานก่อน ตะวันเคยบอกผมว่า ตอนแต่งงานพี่สาวเธอ พ่อยังคืนสินสอดให้จนหมดทุกบาททุกสตางค์เพื่อให้เอาไปสร้างครอบครัว ผมเลยตัดสินใจเอาเงินหลวงพ่อไปแต่งงานก่อนจะลงมือสร้างเมรุ ช่วงแต่งงานสองวันนั้นผมให้ลูกน้องสามคนลงมือทำงานสร้างเมรุไปก่อน และงานแต่งงานของผมหลวงพ่อก็ไปรดน้ำพุทธมนต์ให้อีกด้วย

ผมไม่ได้เงินค่าสินสอดนั่นคืนเลยสักบาทเดียว เหตุผลจากปากพ่อของตะวันคือ

“ตะวันเป็นลูกคนเล็ก แต่งงานแล้วจะไม่ให้แยกไปสร้างครอบครัวเหมือนพี่สาว จะต้องอยู่บ้านโดยเอาสามีมาอยู่ด้วย ช่วยกันสร้างครอบครัวที่บ้านใหญ่”

ผมหน้ามืด เมื่อไม่มีเงินจะเอาที่ไหนไปซื้อของสร้างเมรุเล่า ความจริงก็บอกเมียไม่ได้ด้วยเพราะตะวันเข้าใจว่าผมมีเงินเก่ามาจากบ้านนอก ไม่ใช่เงินใหม่ของหลวงพ่อที่ท่านให้มาสร้างเมรุ ผมบอกตะวันไม่ได้ที่สุดทางออกก็มีทางเดียวคือเอาของร้านก่อสร้างไปลงก่อน

เพราะความไม่มีเงินทำให้ผมก่อสร้างเมรุราคาสามแสนนั่นได้ในราคาแค่สามหมื่นกว่าๆ เท่านั้น เงินสามหมื่นกว่าๆ นั้นผมได้มากจากการผูกข้อมือของผู้ใหญ่หลายสิบคน ที่มาผูกข้อมือให้ในวันแต่งงาน สำหรับลูกจ้างตะวันเป็นคนหาเงินมาให้เอง

ครับ ผมสร้างเมรุผิดแบบ สร้างโดยใช้ปูนน้อยที่สุด มีทรายมากกว่าปูน เพื่อลดค่าใช้จ่ายนั่นเอง ผมซื้อเหล็กผิดขนาดอีกด้วย ดีว่าหลวงพ่อท่านไม่ได้มาสอดส่องดูแลอะไร งานสร้างเมรุผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมรับงานอื่นด้วยเพื่อหาเงินมาให้เจ้าของร้านอุปกรณ์ก่อสร้าง ซึ่งเงินก็ได้มาในช่วงหลังๆ เรียกว่าชักหน้ามาปะหลังจนได้ทีเดียว

แต่ใจผมก็ไม่ดีเพราะผมรู้เลยว่านั่นคือบาป ผมสร้างผิดแบบ แม้ใช้ได้เผาผีได้ แต่อายุมันคงไม่นานเป็นสิบๆ ปีแน่ ผมนอนไม่หลับมาหลายคืน งานฉลองเมรุใหม่หลวงพ่อท่านจัดอย่างดี แต่น่าแปลกที่นับจากเมรุผิดแบบนั่นเรียบร้อย ชาวบ้านแถบนั้นยังไม่มีใครตายเลยสักคนเดียว

จนเวลาผ่านไปสามเดือน ผมก็ค่อยๆ คลายใจว่าอีกไม่นานผมจะหาเงินมาสร้างเมรุหลังใหม่ให้หลวงพ่อ อาจจะเป็นตอนที่ผมรุ่งเรืองหาเงินได้มากกว่านี้ ผมจะสร้างแน่นอน

ตะวันเริ่มมีอาการอาเจียนเหมือนคนแพ้ท้อง และตะวันก็ท้องจริงๆ ผมดีใจที่เมียท้องจนลืมเรื่องที่ก่อสร้างเมรุผิดแบบไปเลยทีเดียว พ่อตาเองก็เห่อหลานที่เพิ่งจะสองเดือนเท่านั้น

พ่อผมอยู่ขอนแก่นเดินทางมากับแม่เมื่อรู้ว่าลูกสะใภ้ท้องหอลของมาฝากมากมาย ตะวันเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไร แม่ผมเลยเอาใจใส่ดูแลอย่างดีพอดีแม่ผมมีอาการไม่ค่อยดีปวดท้องบ่อยๆ และท้องมีอาการบวม ผมจึงพาแม่ไปตรวจหาสาเหตุที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด

แม่เป็นมะเร็งในท้อง ผมตกใจแทบช็อก หมอบอกจะผ่าตัดให้เผื่อจะมีหนทาง หมอบอกเป็นมานานแล้วด้วยไม่ใช่เพิ่งเป็น ผมยอมเสียเงินเพื่อแม่

แม่ยอมให้หมอผ่าตัด แต่แม้จะผ่าตัดเอาก้อนเนื้อร้ายออกไปแล้ว ท้องของแม่ผมก็ยังบวมไม่ลดลงเลย หมอนัดผ่าอีกสามครั้งผ่านไป อาการแม่กลับยิ่งทรุดลงท้องไม่ยอมลดเหมือนจะยิ่งผ่าก็ยิ่งบวม

พ่อเสียใจมากผมรู้พ่อรักแม่มากชีวิตพ่อมีแต่แม่คนเดียวเท่านั้น เมื่อหมอบอกให้พากลับบ้าน ผมเดาได้เลยว่าหมดทางแล้วนอกจากรอวันตายเท่านั้น

พ่อพาแม่ไปรักษาหมอกลางบ้านตามคำแนะนำของพ่อตา เราพากันรักษาแม่อย่างถึงที่สุด แต่แม่ก็ตายจากไปในเวลาอันรวดเร็ว ห้าเดือนเท่านั้นแม่ก็ตาย

พ่อตาจัดงานศพให้แม่ที่วัดข้างบ้านก็วัดที่ผมสร้างเมรุนั่นแหละ แม่ประเดิมเมรุ อนิจจาผมนึกไม่ถึงจริงๆ แปดเดือนผ่านไปไม่มีคนในหมู่บ้านตายเลย แม่เป็นคนแรก

พ่อผมบ้าคลั่งแทบจะจำอะไรไม่ได้ ร้องหาแต่แม่เพราะความเสียใจสุดชีวิต

“แม่เอ็งต้องบ่ตาย มันต้องบ่ตายบักหมาน”

“พ่อต้องทำใจนะครับ แม่ตายแล้ว ตายแล้วจริงๆ”

ผมสงสารพ่อแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ศพแม่ในโลงทองตั้งตรงหน้าผู้คนมาช่วยงานกันมากมาย ต่างโจษขานกันเรื่องศพแรกของเมรุวัดนี้

เมรุใหม่ได้เผาคนต่างถิ่น เป็นเรื่องที่น่าพูดถึงเสียยิ่งนัก

บังสุกุลเรียบร้อย สัปเหร่อจัดการทุกอย่าง ชาวบ้านเดินเรียงรายขึ้นไปวางดอกไม้จันทน์ให้แก่ศพแม่ ตะวันคนท้องห้ามเผา ผมเห็นตะวันยืนร้องไห้เงียบๆ ด้วยความสงสารทั้งแม่และตัวผมนั่นแหละ

พ่อผมสลบไปแล้วเมื่อผมเดินขึ้นไปจุดไฟเป็นคนแรก พ่อตาคอยต้อนรับแขกเหรือที่มาร่วมงานทุกคนรู้จักพ่อตาทั้งนั้น ที่มาก็เพราะพ่อตาผมด้วยนั่นแหละ

ผมถอยมายืนข้างเมีย พ่อฟื้นแล้วนั่งร้องไห้เงียบๆ เมื่อควันไฟพวยพุ่งสู่ท้องฟ้า สัปเหร่อยังคงยืนระวังเปลวไฟอยู่บนนั้น

และฉับพลันนั่นเอง เสียงดังๆ อย่างหนึ่งก็ครืนครั่น

คุณพระช่วย เมรุล่มลงมาไฟไม่ทันดับปล่องควันไฟค่อยๆ ทรุดลงมากองบนฐานเมรุ ฝุ่นสีดำกระจายคลุ้งไปหมด ผู้คนหวีดร้องวี๊ดว้ายต่างวิ่งหนีกันอลหม่านไปหมด

“เมรุพับ เฮ้ย”

เสียงใครคนหนึ่งตะโกนดังๆ ชาวบ้านหลายคนในชุดำยืนนิ่งงันกับภาพตรงหน้า ผมเองก็เข่าอ่อนใจวับหายไปแล้ว 

ผมโดนลากไปที่กุฎิหลวงพ่อ เจ้าหน้าที่สองนายจับกุมผมอย่างแน่นหนา สวมกุญแจมือฉับอย่างว่องไว กรรมการวัดหลายคนชี้หน้าผมอย่างโกรธจัด

“มันโกงเงินวัดโกงอย่างน่าละอาย มันสร้างเมรุผิดแบบ”

“ถุง ไอ้ระยำ มันพ้นกรรมไหมล่ะ เมรุสากกะเบืออะไรวะ เผาแม่ตัวเองยังไม่ไหม้เลยเวร เชื่อรึยังว่านี่เพราะเวรกรรมน่ะ”

ผมก้มหน้า อนิจจาลูกเป็นช่างก่อสร้าง แต่สร้างเมรุเผาแม่ไม่ไหม้ ผมมองไปทางนั้นชาวบ้านหลายคนช่วยกันคุ้ยศะแม่มาจัดการเผาใหม่อย่างตามมีตามเกิดบนเมรุเก่าที่พังไปแล้ว ที่สุดร่างแม่ก็ไหม้จนได้มีพระหลายองค์ช่วยสวดวิญญาณให้แม่ ในขณะที่พ่อถูกหามส่งโรงพยาบาล

ผมถูกดำเนินคดี ผมทนรับกรรมอย่างสะเทือนใจอยู่ในคุก ไม่ได้รับรู้ว่าลูกที่เกิดมาเป็นชายหรือหญิง พ่อเป็นอย่างไรบ้าง ตะวันเงียบหายไปเลย ไม่มีข่าวคราวไม่ไปเยี่ยมผม

ห้าปีผ่านไปแล้วผมออกจากคุกกลับบ้านขอนแก่น พบว่าพ่อเป็นบ้าไปแล้ว มีคนเล่าให้ฟังว่าเมียได้ลูกเป็นชาย ส่วนพ่อผมนั้นตะวันเอาไปรักษาที่กรุงเทพฯ นานหลายเดือนก็ไม่หายจึงส่งกลับมาอยู่ขอนแก่นบ้านเก่าผมก้มหน้าทำนามองหน้าเพื่อนฝูงไม่ได้เลยจนวันนี้

ผมคิดถึงตะวันมาก อยากไปหา อยากเห็นหน้าลูก

แต่คนอย่างผม คงสู้หน้าใครเขาไม่ได้แล้ว จนชั่วชีวิตเลยทีเดียว เวลาผมนอนหลับตาลงครั้งใดภาพเมรุถล่มทลายลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ตรงความรู้สึกที่เจ็บปวดบทเรียนครั้งนี้ราคาแพงเสียยิ่งกว่าชีวิตอีกครับ

 ในความมืดผมไม่รู้ว่าสีผิวหน้าตาเขาเป็นอย่างไร...เห็นเพียงเครื่องแต่งกายสวมใส่เหมือนกันก็คิดว่าใช่...ฆ่าผิดตัวในครั้งนั้น...มันทรมาทรกรรมผมมาก...ยากลบกรรม !

วัยรุ่น  วัยคึกคะนอง  วัยที่อยากสร้างปมเด่นให้ใครต่อใครได้สนใจในตัวเอง  วัยที่มีแต่ความร้อนรุ่ม  ทำอะไรมักไม่ค่อยนึกถึงผลได้ผลเสียในวันข้างหน้า

จนบางครั้ง  อนาคตต้องดับวูบลงเพราะความไม่ยั้งคิด  ดังเช่นตัวผมเองเป็นตัวอย่าง

ผมเกิดในกรุงเทพฯ  นี่เอง  แต่บั้นปลายชีวิตต้องไปใช้ชีวิตในชนบทที่ค่อนข้างห่างไกลความเจริญ  ต้องมาปักหลักในท้องไร่ท้องนา  เวิ้งว้าง

ชีวิตผมคงใกล้จะดับในไม่ช้านี้แล้ว

มันเจ็บ มันปวด ทรมานนานหลายปี  และผมก็รู้ดีว่า  อีกไม่ช้าผมคงต้องตายเป็นแน่

ลูกชายที่นั่งอยู่ข้างเตียง  คอยจดจำคำพูดเรื่องราวต่างๆ  ที่พร่างพรูออกจากปากผม

ผมต้องการสอนลูกเป็นครั้งสุดท้าย

และสอนทุกคนที่อยู่ในวัยรุ่น  ซึ่งครั้งหนึ่งผมก็เคยอยู่ในวัยนี้  วัยที่ความร้อนแรงแทรกอยู่ทุกอณูของร่างกาย

เพราะความใจร้อนไม่ยั้งคิดนี่เองทำให้ชีวิตผมต้องเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

ผมเป็นคนตัวเล็กและผอม  แต่ร่างกายก็แข็งแกร่ง  ใครๆจึงพากันเรียกผมว่าไอ้เตี้ย  ในขณะนั้นผมเรียนอยู่โรงเรียนช่างกลแห่งหนึ่ง  สมัยนั้นความเจริญยังเทียบไม่ได้กับสมัยนี้ที่มีดิสโก้เธค  มีบาร์ และสถานเริงรมย์  ที่แย่งกันผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ด

คงมีเพียงโรงภาพยนตร์ที่มีอยู่ไม่กี่โรง  ซึ่งบรรดาวัยรุ่นก็ไม่ค่อยสนใจที่จะเข้าไปมั่วสุมนั่งชมภาพยนตร์กันเท่าใดนัก  ส่วนใหญ่ก็จะเป็นแหล่งมั่วสุมมักจะเป็นร้านกาแฟปากซอย  ที่นิยมกันมากที่สุด  ไม่ใช่เหล้า  แต่เป็นน้ำอัดลม

น้ำอัดลม  ที่แข่งกันโฆษณา  แข่งกันออก  มากมายหลายยี่ห้อ  จนพวกวัยรุ่นเอามาตั้งชื่อ  แก๊งและจะกินน้ำอัดลมชนิดนั้นจนเป็นสัญลักษณ์ของแก๊ง  ไปเลยที่เดียวเช่น  พวก  แดง  เฮาดี้  ส้มไบเล่  ดำซาสี่  อย่างนี้แหละ

ที่ไม่นิยมดื่มเหล้าเพระว่า  ในสมัยนั้น  เหล้าประเภทดีๆ  อย่างแม่โขง  หงส์ทอง กวางทอง  ยังไม่มี  คงมีแต่เหล้าโรงที่ร้อนแรงและบาดคอรสชาติก็สุดพรรณนา 

นักเรียนอาชีวะ  ก็จะนุ่งกางเกงขาสั้น  เสื้อขาว  รองเท้าผ้าใบ  ยังไมเป็นกางเกงขายาว  รองเท้าหนัง เช่นปัจจุบัน

รถเมล์ก็มักจะจำกันเป็นสี  เช่น  เมล์แดง  เมล์เขียว  เมล์ขาว  อย่างนี้  ไม่ต้องจำสายให้ยุ่งยาก 

ที่นิยมอีกอย่างของพวกวัยรุ่นประเภท  เก๋าหน่อยก็คือ  “กัญชา”   ซึ่งไม่ค่อยห้ามกันเท่าใดนักเพราะ ยังไม่รู้ถึงโทษของมันที่ให้แก่ผู้เสพ  เราจะเรียกพวกนี้ว่า  พวกนี้มาจาก  กระพี้  ที่เป็นแก่นของเนื้อไม้ที่แข็งมาก  พวกนี้มักจะมีอายุสักหน่อยจึงแข็งแรงกว่า  เราเลยเรียกสั้นๆว่า  พวกพี้ 

ดนตรีที่นิยมจัด  ก็จะเป็น  ดนตรีร็อคที่ร้อนแรงทั้งจังหวะ  ลีลาการเต้น  และไฟในตัวที่ลุกโพลงจากเสียงดนตรีที่แผดเสียงกระหึ่มก้อง

การยกพวกตีกันนั้นมีกันเป็นประจำ  ทั้งๆ ที่เราดื่มกินกันแค่  น้ำอัดลม  ไม่ใช่น้ำเปลี่ยนนิสัยที่จะทำให้ขาดสติได้ง่ายเลย  แต่มันก็รุนแรงและมีกันอยู่ทุกวี่ทุกวัน  ดูออกจะน่ากลัวทีเดียว  เพราะกินแค่น้ำอัดลมก็ยังเกิดเรื่องตีรันฟันแทงกันได้

และที่ฮิตติดอันดับของพวกที่ชอบมีเรื่องยกพวกตีกันก็คือ  ระเบิดขวด  ที่ทำกันแบบง่ายๆ เพียงแค่รู้สูตรการผสมดินระเบิดเท่านั้น  ก็สามารถทำได้แล้ว

ผมกับพวกเพื่อนก็นับว่าเป็นเด็กเกเรเหมือนกัน  การยกพวกไปตีกับเด็กโรงเรียนอื่นก็มีประจำไม่เคยขาด  และหากใครถูกจับได้ก็จะไม่ซัดทอดด้วย  ทุกคนต่างพร้อมใจกันแก้ตัวแบบเดียวกันหมด  คือ  นอนอยู่บ้านเฉยๆ  ไม่ได้ไปไหน  ยิ่งถ้าจับใครไม่ได้ก็เอาความผิดกับเราไม่ได้เลย  เพราะเด็กทุกโรงเรียนจะแต่งกายเหมือนกันหมด  คือ  เสื้อขาว  กางเกงขาสั้นสีดำ  รองเท้าผ้าใบ  ทำให้ยากแก่การจดจำและดูเหมือนกันไปหมด

และวันหนึ่ง  วันที่ผมต้องจดจำไปชั่วชีวิตว่าเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้อนาคตผมดับวูบ  ชีวิตต้องเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากมาย

ผมนั่งดื่มน้ำอัดลมอยู่ในร้านกาแฟคนเดียวขณะรอเพื่อนอยู่  ก็มีชายคนหนึ่งใส่เสื้อสีแดง  เขามานั่งกินน้ำอัดลมอยู่ข้างๆผม  เขาทั้งตัวใหญ่และก็ดำด้วย  แต่ดันใส่เสื้อแดงสด  แสบตา  ผมจึงหัวเราะ  เขาก็เลยด่าผม

“หัวเราะหา...ห่าอะไรวะ”

“กูหัวเราะ  เพราะเพิ่งเคยเห็นควายใส่เสื้อสีแดงว่ะ”

เท่านั้นเอง  เขาก็ลุกขึ้นมาซัดเปรี้ยงด้วยกำปั้น  เข้าสู่ใบหน้าผมทันที

ผมกระโดดเข้าไปทันที  ทั้งเตะ  ทั้งชก  แต่รูปร่างผมเล็กนิดเดียว  จึงสู้เขาซึ่งมีรูปร่างใหญ่กว่าไม่ได้

“เออ.....เอ็งแน่จริง  รอกูอยู่นี่นะ”

ผมชี้หน้าแล้ววิ่งหนีไปทันที  

ผมวิ่งหน้าตาบวมปูด  เข้าไปหากลุ่มเพื่อนที่กำลังพี้กันอยู่  และเล่าเรื่องพร้อมกับชวนกันไปยำไอ้คนใส่เสื้อแดง  ที่ทำให้ผมเจ็บตัว

พวกผมวิ่งตรงไปที่ร้านอาโก  แต่ก็ไม่เห็นคนใส่เสื้อแดงนั้นเสียแล้ว  อาโกก็กำลังจะปิดร้าน  เพราะเป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

พวกผมจึงเดินลึกเข้าไปในซอยเพื่อตามหาคนใส่เสื้อแดงนั่น

แสงเดือนที่สาดส่องมาพอให้เห็นเป็นเงาสลัว  แต่ก็กระจ่างในยามค่ำคืนนั้น

“เฮ้ย  มันอยู่นั่น”

ผมร้องตะโกนขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาทันที

พอถึงตัวผมก็กระชากให้หันกลับมาทันที

“เฮ้ย  มึงทำกูเจ็บแล้วจะหนีงั้นเรอะ”

ผมคำรามใส่พร้อมกับลั่นหมัดเข้าสู่ใบหน้านั้นทันทีอย่างถนัด

“เปล่า  พี่ผมไม่ใช่นะ  ผมไม่เคยมีเรื่องกับพี่เลย”

เพื่อนผมไม่ฟังเสียง  เงื้อไม้ที่ถือมาด้วย  หวดใส่เต็มแรง

“ผลัวะ  โอ๊ย”

เมื่อไม้คมแฝกกระทบแผ่นหลังตามด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

คนถูกตีล้มลงกองอยู่กับพงหญ้าข้างทาง  นอนตัวงอกุมหลัง

“พี่จำคนผิดนะ  ผมไม่เคยมีเรื่องกับพี่เลย”

เขาร้องบอกพร้อมกับยกมือไหว้อย่างประหลกๆ

แต่ความโกรธแค้นบวกกับความใจร้อน  ทำให้ผมไม่สนใจฟัง  อีกทั้งความมืดก็ทำให้เห็นหน้าไม่ชัด  แต่ผมจำเสื้อสีแดงนั้นได้อย่างแม่นยำ  ไม่ผิดแน่!

ผมชักมีดออกมาจากด้านหลัง  มันขาวแวววับในความมืด  คนใส่เสื้อแดงเมื่อเห็นก็พยายามดิ้นรนอย่างสุดฤทธิ์ปากก็ร้องว่า  ไม่ใช่ผม  ไม่ใช่ผม

ขณะนั้นผมหูอื้อ  ตามัวไปหมดแล้วด้วยความเจ็บแค้น  ผมสวนมีดเข้าไปที่ท้องของเขาอย่างแรง

“ส้วบ  โอ๊ก....”

เสียงร้องโหยหวนเหมือนควายถูกเชือดทีเดียว

แล้วผมก็ชักมีดออกมา  กระซวกเข้าไปอีกหน  ร่างนั้นก็ลงนอนกองพับพื้นทันที  แต่เขายังดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดเยี่ยงปลาถูกทุบหัว  ซึ่งรู้ว่ามันจะต้องพยายามเป็นครั้งสุดท้าย  ไม่งั้นจะต้องจบสิ้นชีวิตแน่ๆ

ผมกำด้ามมีดด้วยมือทั้งสอง  ผินให้ด้านคมมีดไปทางซ้าย  พร้อมกับวาดมือทั้งสองทวนเข็มนาฬิกาไปอย่างช้าๆ  จนใบมีดกระทบเข้ากระดูกเชิงกราน

“โอ๊ว....”

เสียงโหยหวนครั้งสุดท้ายดังออกจากปาก

ผมกระชากมีดขึ้นมาพร้อมกับหน้าท้องนั้นเปิดออกมากับขดไส้ที่ทะลักเป็นเส้นขาวตะปุ่มตะป่ำลงมากองอยู่ข้างๆ  ร่างนั้นทันที

เหงื่อที่ผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าได้ไหลเข้าไปนัยน์ตา  ทำให้แสบ  ผมจึงวาดมือขึ้นปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก  เมื่อมองที่มือก็เห็นเลือดเหนียวข้นติดมือเต็มและมีด

ผมขว้างมีดออกไปทันที  แล้วก้มลงเช็ดมือกับหญ้าใกล้ๆ กัน

“เฮ้ย  ไปกัน”

พวกผมเดินกลับออกไปทางปากซอยที่วิ่งกันมา  คงปล่อยให้ร่างไร้วิญญาณนั้นอยู่ในพงหญ้ารอคนมาพบเห็นในวันรุ่งขึ้น

หนังสือพิมพ์ลงข่าวกันอย่างครึกโครม  ถึงการฆาตกรรมคว้านท้อง

ผมหยิบขึ้นมาดูฉบับหนึ่ง

แต่แล้ว  ใจผมก็วูบขึ้นมา

เมื่อมองภาพใบหน้านั้นอย่างเพ่งพิศ

ผู้ตายเป็นชายหน้าตาดี  ซึ่งผิดกับคนที่มีเรื่องชกต่อยผม  ผิวของเขาค่อนข้างขาว  ซึ่งคนที่ผมชกต่อยกับเขา  ผิวดำ  ดำจนออกเกรียม

ในความมืดมนผมไม่อาจทราบได้ว่า  สีผิวของเขาเป็นอย่างไร  หน้าเขาก็เห็นไม่ชัด  คงคิดแค่ว่าเป็นคนๆ เดียวกันจากเสื้อยืดสีแดงกับกางเกงยีนส์  ซึ่งบังเอิญคนทั้งสองใส่ชุดแบบเดียวกันสีเดียวกันเสียด้วย

แล้วคนที่ชกต่อยกับผมล่ะ

ไอ้คนใส่เสื้อแดงนั้น

ยังไม่ตาย

แต่คนที่ตาย  กลับเป็นอีกคนหนึ่ง  ซึ่งไม่ใช่คนที่ชกกับผมในร้านอาโกเลย

ผมฆ่าผิดตัว

ผมจะทำยังไงดี

เอาเถอะน่า  เวลานั้นไม่มีใครเห็นนี่นา  คงไม่เป็นไรหรอก

ไหนๆ ก็ทำไปแล้วนี่

จะกลับไปทำไม

เมื่อผมใคร่ครวญดีแล้ว  คิดว่า  ขณะที่ผมฆ่าชายผู้นั้น  คนที่ฆ่าผิดตัว  คงไม่มีใครเห็นเป็นแน่  ผมจึงไปเรียนหนังสือตามปกติ

ด้วยความชะล่าใจ  ผมเดินเข้าโรงเรียนไปหาเพื่อนอีกห้าคนที่ถูกจับก่อนแล้ว

พ่อกับแม่มาเยี่ยมผมพร้อมกับคำตัดขาด  พ่อแม่ลูกทันที  เพราะผมมันเลวระยำทั้งติดกัญชา  ไม่เคยกลับบ้าน  เที่ยวตีรันฟันแทงกับคนอื่นอยู่บ่อยๆ จนพ่อแม่เอือมระอาเหลือจะทน

และครั้งนี้ผมฆ่าคนตาย

แบบ “ฆ่าติดตัว”ด้วย

พ่อแม่ไม่มาช่วยผมอีกต่อไปอีก

ผมต้องติดคุกตามกรรมที่ก่อไว้

หลังจากนั้นเป็นเวลานานถึงสิบกว่าปีที่ผมชดใช้กรรมในคุก

วันที่ผมได้รับอิสรภาพ  ไม่มีใครเลยที่ให้ผมไปอยู่ด้วย  แม้กระทั่งพ่อแม่ก็ตัดขาดไม่ยอมให้ผมเข้าบ้าน

ผมกลับตัวได้แล้ว

แต่ผมจะทำงานอะไรไม่ได้  ในเมื่อผมเป็น

คนขี้คุก

ฆ่าคนตาย

ไม่มีใครรับผมเข้าทำงานเลย

ผมจึงหนีไปอยู่จังหวัดกาญจนบุรี  ไปรับจ้างตัดเก็บข้าวโพด  เป็นลูกจ้างไร่ข้าวโพด  ก็พอมีพอกินไปวันๆ

จากนั้นผมก็พยายามสร้างตัว  สร้างฐานะ  หักร้างถางพงทำไร่ข้าวโพดเองจนพอมีที่ทำกิน  ที่อยู่อาศัยบ้าง

ผมมีครอบครัว  แต่งงานกับลูกสาวชาวป่า  ชาวเขาในท้องถิ่นนั้น  จนบัดนี้ผมมีลูก  3คน  เป็นลูกสาวสองคน  ลูกชายคนหนึ่ง

คนที่กำลังเขียนเรื่องที่ผมบอกให้แกเขียนอยู่นี่แหละ

ในช่วงเวลาสามสี่ปีที่ผ่านมานี้เอง

ผมก็ป่วยโดยไม่ทราบสาเหตุ

ผมเริ่มปวดท้องบ่อยๆ  โดยไม่ทราบว่าเป็นอะไร  มันรู้สึกเหมือนมีอะไรเข้าไปกัดไส้พุง  มันเสียดเสียว  เจ็บแปลบ  มากขึ้นทุกวัน

จนบางครั้ง  มันปวดทรมานมากซะจนหายใจไม่ออก

ผมไปรักษากับหมอต่างๆ มากมาย  ทั้งหมอแผนปัจจุบันและหมอแผนโบราณก็ยังไม่หายสักที

จนขณะนี้  มันปวดมากขึ้น  มากขึ้นจนผมรู้ว่า  ชีวิตผมคงจะแตกดับในไม่ช้านี้

เพราะลางแห่งความตายได้เคลื่อนเข้าครอบงำผมทั้งยามหลับและยามตื่น

ยามหลับก็ฝันเห็นแต่คนที่ผม

ฆ่าผิดตัว

มาทวงชีวิตจากผม

ยามตื่นก็มองอะไรรอบข้างรางเลือนไปหมด  มันเหมือนมีดาวระยิบระยับอยู่รอบกายผมไปทั่ว

แต่ผมไม่เสียดายชีวิตตัวเองหรอกครับ

ผมเคยทำบาปกับเขาไว้  บาปนั้นได้คืนสนองผมแล้ว

ดีเหมือนกัน  หากผมตายจะได้ไม่ต้องให้ใครมากังวลกับโรคปวดท้องของผม

จะได้สิ้นเวรกรรมกันไปทีสำหรับชาตินี้

แต่ผมยังกังวล  ยังห่วงใย

กังวล  ห่วงใย  ในตัวลูกที่กำลังเข้าสู่วัยรุ่นเหมือนในยุคผม

ในยุควัยรุ่นของผม  ที่ทำให้ผมหมดอนาคตด้วยความใจร้อน  ด่วนตัดสินใจโดยไม่คิดถึงผลได้ผลเสีย

ผมจึงให้ลูกชายที่มีอายุ 18 แล้ว  คนนี้ได้รับรู้ถึงความผิดพลาดเมื่อครั้งยังเป็นวัยรุ่นของพ่อ

รวมทั้งวัยรุ่นคนอื่นๆ  ที่อาจจะได้อ่านพบ

ผมจึงให้ลูกเขียนส่งมายัง “ชีวิตรัก”  ได้พิมพ์เผยแพร่ให้คนอื่นๆ  ที่อยู่ในวัยรุ่นหรือมีลูกอยู่ในวัยรุ่น

ได้รับรู้

จะได้ป้องกันได้

ไม่ให้พวกเขาได้ทำผิดเช่นผม

ถึงแม้จะไม่ถูกลงโทษด้วยกฎหมาย

ก็จะถูกกรรมตามมาลงโทษ

หรือ  อาจจะถูกทั้งกฎหมายลงโทษและตามด้วย  กรรม  ที่ตามมาลงโทษอีก เช่นผมก็ได้